Έτσι που ολοένα μιλάς
τα λόγια σου δένουν γύρω μου φωτεινούς κύκλους.
Όσο απλώνω τα χέρια, τυλίγομαι σ' αόρατο δίχτυ.
Όταν σωπαίνεις, είσαι πια ανυπεράσπιστη*
μια ευωδιά σάρκας απλώνεται, τα ρούχα γλιστρούν
στο πάτωμα, τα χείλη τρέμουν και ριγούν.
Νίκος Γρηγοριάδης
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου