Έτσι που ολοένα μιλάς
τα λόγια σου δένουν γύρω μου φωτεινούς κύκλους.
Όσο απλώνω τα χέρια, τυλίγομαι σ' αόρατο δίχτυ.
Όταν σωπαίνεις, είσαι πια ανυπεράσπιστη*
μια ευωδιά σάρκας απλώνεται, τα ρούχα γλιστρούν
στο πάτωμα, τα χείλη τρέμουν και ριγούν.

Νίκος Γρηγοριάδης