"Κουβέντες"
Εμείς οι δυο δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε, είπε ο κ. Κόυνερ σε κάποιον. Γιατί; ρώτησε ο άλλος τρομαγμένος. Γιατί όταν είμαι μαζί σου δεν λέω καμιά λογική κουβέντα, παραπονέθηκε ο κ. Κόυνερ. Μα αυτό δε μ' ενοχλεί καθόλου, τον παρηγόρησε ο άλλος. Το πιστεύω, είπε με πικρία ο κ. Κόυνερ, ενοχλεί όμως εμένα.
5 σχόλια:
Μαριάννα, τούτο δω είναι από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Αυτό που διάλεξες και μερικά ακόμη αποσπάσματα σημάδεψαν το χαραχτήρα μου ανεξίτηλα.
Καλό βράδυ κι αν δεν τα ξαναπούμε καλό Σ/Κ.
Καλησπέρα νερένια μου!
Μεγάλο κεφάλαιο και χρυσή παρακαταθήκη το έργο του Μπρεχτ, τόσο για όλους εμάς, όσο και για το μέλλον.
Καλό ΣΚ! Φιλιά!
Εγώ, πάλι, ρε παιδιά δεν αντέχω Μπρεχτ για πολύ.. Με κουράζει με τη στράτευση που είναι στον πυρήνα του έργου του. Κι ο Σελίν είναι αντισημίτης, αλλά το έργο του είναι αλλού.
Από το Μπρεχτ με είχε συγκινήσει μόνο ένα ποίημα. Ένα όπου πρωταγωνιστούσε μία ομάδα παιδιών που ταξίδευαν, αν δεν κάνω λάθος.
Ξέρεις μήπως για ποιό μιλάω; Γιατί, απ'ό,τι φαίνεται, δε θα μπορέσω να εντοπίσω το βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου σύντομα.
Για μας που ζήσαμε δύσκολες ώρες με δικτατορίες και καταπιέσεις, ο Μπρεχτ ήταν λύτρωση. Και στο θέατρο και στην ποίηση και στην πρόζα.
Για σας, ίσως να είναι λίγο βαρετή η εμμονή του στην αφύπνιση του κόσμου.
Θεωρώ όμως ότι οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες, με τη δύναμη που έχουν οι λέξεις τους, οι νότες ή τα πινέλα τους, δεν μπορούν να στέκουν απαθείς στα βάσανα του κόσμου. Κι εκείνες οι εποχές, αλλά και οι σημερινές, είχαν ανάγκη από φωνές τέτοιες.
Προσωπικά, επειδή έχω οργιστεί πολύ στη ζωή μου από την εγωκεντρική απάθεια των ανθρώπων, και δεν την συγχωρώ, την θεωρώ συνέργεια, οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Μπρεχτ, γιατί με εκτόνωνε, με ανακούφιζε που συνέπασχε μαζί μας μέσα από τα έργα του.
Το ποίημα που λες, μήπως είναι «Η σταυροφορία των παιδιών»; Ένα υπέροχο ποίημα, σκληρό και πικρό, σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, που πραγματικά είναι πολύ δυνατό. Αναφέρεται στην Πολωνία του '39... σου λέει κάτι;
Νομίζω πως ναι, αυτό είναι. Θυμάμαι με είχε συγκινήσει πολύ...
Πλωρίτης, πάντως, ήταν σίγουρα.
Αντιλαμβάνομαι τι λες, όμως παρ'όλ'αυτά εξακολουθώ να νομίζω πως άλλοι συγγραφείς και καλλιτέχνες εν γένει σημαδεύτηκαν εξίσου από την πολιτική κατάσταση στην οποία αναφέρεσαι, δίχως όμως αυτό το ηθικοπλαστικό σύνδρομο να ροκανίζει τα μέλη του έργου τους.
Λόγου χάρη-μιας και την έχω πρόσφατη- η Ίλζε Άιχινγκερ έχει επίσης την ακαταμάχητη επιθυμία να αφυπνίσει, αλλά το πετυχαίνει με πολύ πιο ουσιαστικό, θα έλεγα, και εν τέλει πιο πειστικό τρόπο, χωρίς να υποτιμά, αν θες, τη νοημοσύνη του αναγνώστη.
Φυσικά, η τελευταία δεν ανήκει στη γενιά του Μπρεχτ, αλλά τη διάλεξα, διότι αναφέρθηκες σε ''εσάς που ζήσατε...'' και η Άιχινγκερ έχει αυτές τις εμπειρίες και λίγες παραπάνω από τη δική σας γενιά, καθώς τώρα πρέπει να είναι γύρω στα 90. Βρίσκεται, θα λέγαμε, κάπου ανάμεσα στο Μπρεχτ και τη δική σας γενιά.
Δημοσίευση σχολίου