Εσύ, ψυχή μου, απόμεινες μες στη φωλιά την αδειανή
στον κακοτράχαλο γκρεμό πιό μόνη κι απ' τη λύπη.
Κι ούτε οι διαβατάρηδες ξαναπερνούν πια γερανοί
κι ούτε το γλαροκόπαδο που λείπει.

Κι ενώ χυμούνε οι άνοιξες και ξεμουδιάζουν τα φτερά
(Αχ που είσαι που για φτερωτή επαινεύτεις!)
εσύ σαν κύμα δέρνεσαι στα βράχια αυτά τα κοφτερά
κι ούτε πετάς ουτ΄έρχεσαι, ούτε πέφτεις ...

Μενέλαος Λουντέμης